Część 3
             Prawie zaraz po wyjściu z seminarium mój Ukochany ożenił się. Urodził mu się syn. Upośledzony. Według rodziny znak, że Bóg go skarał, że Bóg nigdy mu nie daruje, że nie został kapłanem. Mściwy, zazdrosny Bóg Izraela, czy Chrystus, kochający Bóg Nowego Testamentu? 
             Piętno okazało się zbyt dotkliwe dla jego żony. Mój Ukochany rozwiódł się. Był jednym z nielicznych wówczas ojców, którym sąd powierzył opiekę nad dzieckiem. Syn miał wówczas jedenaście lat. 
             W tym momencie skrzyżowały się nasze drogi, mój Ukochany. Twierdziłeś, że było to pięć lat wcześniej i że wtedy nawet cię nie zauważyłam. Widocznie nie byłam jeszcze gotowa.  Ty jednak pamiętałeś ten moment, nawet to, w co wówczas byłam ubrana. To chyba była naprawdę dla ciebie ważna chwila, bo nigdy później nie wiedziałeś, jakie mam ciuchy i teraz też nieraz mówisz, że mam nową sukienkę, choć noszę ją od wielu lat.     
             Twój syn miał jedenaście lat, gdy rozpoznałam cię, jak to teraz nazywam. Gdy rozpoznałam twoje niebieskie oczy pod grzywą czarnych włosów. Nie było dla mnie innej alternatywy. Rozpoznałam cię i musiałam być z tobą. 
            To było wczesną wiosną dwadzieścia pięć lat temu. Pięknych i krótkich dwadzieścia pięć lat. 
            Bóg zawsze był z tobą, był z nami. Czuliśmy to w naszym życiu, które ktoś patrząc z boku mógłby określić jako bardzo ciężkie, a które dla nas było cudowne i  szczęśliwe. 
           Wyjechaliśmy na Zachód szukać pomocy dla twojego syna.
A potem twój syn, któremu poświęcaliśmy każdy czyn i każdą myśl, umarł. Żył 22 lata. I nawet nie spodziewaliśmy się, jak dotkliwie zostaniemy osieroceni. Musieliśmy przebudować całe nasze życie.
           A potem były inne zdarzenia i znów przebudowywaliśmy wszystko. Zawsze razem, ręka w rękę. 
           Potem wróciliśmy do naszej ojczyzny, założyliśmy firmę, pracowaliśmy bardzo ciężko, czasem ponad siły, ale z wielką radością, potem zbankrutowaliśmy, sprzedaliśmy to, co ocalało, potem zbudowaliśmy w lesie własnymi rękami mały, cudowny domek. 
          Materiał na powieść lub film tkwi w tym jednym zdaniu, może kiedyś go rozwinę. Nigdy nie poddaliśmy się, że tak powiem patetycznie. I zawsze trzymaliśmy się za ręce. I zawsze powtarzaliśmy, że jest wspaniale, że jest tak, jak powinno być. 
 
           A teraz nagle wezwał nas ktoś, kogo nazwano Awatarem, Bogiem Wcielonym, Sai Babą. Wezwał nas, byśmy przyjechali do niego. Nie szukaliśmy, to on nas znalazł i do tego celu wyznaczył Krystynę. Byliśmy tak ciekawi, czego od nas oczekuje, że nie mogliśmy zlekceważyć tego wezwania. 
        Więc zaraz następnego dnia zadzwoniliśmy na numer zapisany na kartce przez córkę Krystyny, wyłuszczyliśmy nasze priorytety i pani Irena przystąpiła do poszukiwania taniego lotu. Chcieliśmy koniecznie wyjechać już na Święta, a najpóźniej na Nowy Rok. Jednak jej dobre chęci na nic się zdały, najwyraźniej wszyscy też chcieli spędzić Święta i Nowy Rok w Indiach. To znaczy bilety były, ale według nas, bardzo drogie. Pani Irena też radziła poczekać. 
           Pojechaliśmy nawet do niej do Biura Podróży, ale to nic nie zmieniło. Okazała się bardzo sympatyczną, młodszą od nas kobietą, delikatną i empatyczną. Zaraz znaleźliśmy wspólny język, a wkrótce też okazało się, że zna bardzo dobrze trenera, u którego byliśmy okazjonalnie na treningu jogi. Ona była z nim i grupą ćwiczących jogę na krótkim wypadzie w jakimś aśramie, ale nazwa z niczym nam się nie kojarzyła. 
           Opowiedziała, że spotkała żyjące na wolności lwy, nawet parę lwów, gdy poszli na spacer nad jezioro. Przeżyła to strasznie, o mało nie umarła, ale jej wytłumaczyli, że lwy rzadko atakują ludzi, bo mają dość innego pożywienia. Oczywiście, jeżeli się ich nie drażni.
           Pani Irena zapewniła nas, że cały czas jest na Internecie i szuka. A jak znajdzie, to zaraz zadzwoni. 
            Po powrocie do domu sprawdziłam w Internecie te lwy, bo mi się to wydawało wytworem bujnej wyobraźni, ale zdziwka, bo Półwysep Indyjski to jedyne miejsce, gdzie żyją zarówno lwy jak i tygrysy. O tygrysach wiedziałam.  
          Pani Irena dzwoniła kilka razy i miała różne propozycje, ale nie mogliśmy się zdecydować. Sami też szukaliśmy lotu, a to przez Emiraty Arabskie, a to przez Helsinki lub Moskwę. Tak mijały dni i po przyspieszeniu u Krystyny, nagle wszystko przystopowało. 
          A potem nagle znów ruszyło i potoczyło się wszystko bardzo szybko. Bilety były na 6-tego stycznia, cena do zaakceptowania, zamówiliśmy i zapłaciliśmy. Ambasada Indii wiz już nie załatwiała, mieli umowę z jakimś Biurem Podróży, podali numer telefonu. Oddaliśmy paszporty do wizowania. Dla mnie na trzy miesiące, dla mojego Ukochanego mogłoby być na pół roku, bo paszport ma unijny, ale wzięliśmy też na trzy.
           Teraz już tylko czekaliśmy. 
           Święta minęły spokojnie, tylko we dwoje. Na wigilijną kolację zrobiliśmy krewetki z masełkiem czosnkowym, z bagietką i białym winem, wspomnienie naszych francuskich wędrówek. Tradycyjne, jak żartowaliśmy, danie w naszym kraju karpiem pachnącym. 
          Jeden dzień przed Nowym Rokiem pracowaliśmy też jako wolontariusze, to znaczy bezpłatnie układaliśmy parkiet na ogromnej ośmiokątnej sali w świeżo wybudowanym pensjonacie naszego przyjaciela. 
          Zadzwonił i poprosił o pomoc, miał bowiem poważny problem. Parkieciarze nie zdążyli z położeniem podłogi w sali, pojechali do domu na Święta i nie wrócili. Pewnie zapili. A goście na Sylwestra byli już zapewne w drodze. Bardzo chętnie się tym zajęliśmy, choć myślami już byliśmy w Indiach. 
           Przyjechaliśmy rano, sala była naprawdę wspaniała. 180 metrów kwadratowych. Z trzech ogromnych na całą ścianę okien można było podziwiać zaśnieżoną panoramę. Brat właściciela już ułożył może z dziesięć metrów kwadratowych parkietu wzdłuż jednej ściany i poległ. To jednak ciężka praca. 
           Na widok tak wspaniałej fuchy wpadliśmy w zachwyt i poczuliśmy się znowu jak parkieciarze, specjaliści pracujący na Zachodzie. Chyba nam tego brakowało. Ja rozpakowywałam kolejne paczki, jednym zręcznym ruchem rozcinając folię, potem rozkładałam klepki wzdłuż już wcześniej ułożonego rzędu, a mój Ukochany układał jak automat, dobijając specjalnym narzędziem. Metr za metrem, metr za metrem. No i z tego wszystkiego zapomnieliśmy o bożym świecie, a i właściciele pensjonatu też się nam nie naprzykrzali, zajęci swoimi sprawami. Metr za metrem, metr za metrem, metr za metrem. 
           Aż w pewnej chwili mój Ukochany usiadł na betonie i oświadczył zdumiony: 
-”Coś mi się stało. Kręci mi się w głowie i jest mi niedobrze.”- 
           Nie wstając przeczołgał się pod ścianę i oparł plecami. Z nosa poleciała mu krew. Ja czułam się dobrze i przeraziłam się nie na żarty jego stanem.  
           Usiadłam obok niego i przypadkowo spojrzałam za okno. Było całkiem ciemno, godzina szósta wieczorem. Od śniadania o siódmej, nie jedliśmy i nie piliśmy nic. Od jedenastu godzin. Cały czas ciężko pracując. W tym amoku w ogóle tego nie czuliśmy. 
          Zostawiłam mojego Ukochanego, by odpoczął i udałam się na poszukiwanie gospodyni. Powiedziała, że zrobi jajecznicę. 
          Razem z moim Ukochanym powlekliśmy się w ciemnościach do domu właścicieli. W kominku buzował ogień, jajecznica skwierczała na patelni, dostaliśmy herbatę i chleb. Jajecznicy było dużo, była gorąca i lekko śmierdząca, pewnie jedno jajko było nieświeże, ale my nie zwracaliśmy już uwagi na takie drobiazgi. Chcieliśmy szybko zjeść i skończyć układać podłogę. 
         Dokonaliśmy tego o jedenastej w nocy. Był to haust tego, co lubimy najbardziej - zatracić się bez reszty w tym, co robimy.  
          Następnego dnia, w Sylwestra, pojechaliśmy znowu, by powyciągać kliny wbite od strony ściany. Na zakładanie listew nie było już czasu. Gości cały dom był pełny, wszędzie stały walizki. Biegały dzieci, a gospodarze dwoili się i troili. Musiało zostać tak, jak było. 
          Przyjazd nam się bardzo opłacił, bo spotkaliśmy Mariusza, a on opowiedział, że właśnie był w Indiach z całą rodziną na wakacjach. Wędrowali śladami Buddy. Podkreślał, że koniecznie trzeba mieć ze sobą w Indiach poszwę na pierzynę. Sam zawsze ją bierze. Na nasze zaskoczenie  wytłumaczył, że nie wszędzie jest czysto, a raczej wszędzie jest brudno, szczególnie w hotelach niższych kategorii, a wtedy poszwa jest niezbędna. Kładziesz na łóżku, wchodzisz do środka i już jesteś u siebie. Było to bardzo praktyczne. Krystyna nic nam o tym nie mówiła. 
           Natychmiast więc po przyjeździe do naszego miasteczka, w ostatniej chwili, bo w Sylwestra krócej się handluje, kupiłam dwie podwójne poszwy. Zawsze śpimy pod wspólnym przykryciem, więc w jednej będziemy spali, a drugą wypierzemy i na odwrót. 
           Jeszcze tylko spędzimy Sylwestrowy wieczór, zapalimy ognisko, popatrzymy w gwiazdy, wypijemy zagrzane nasze porzeczkowe winko. Poczujemy się sami na świecie, bezpieczni i szczęśliwi na naszej ziemi i jak zawsze będzie cudownie. 
           Jeszcze tylko Nowy Rok, nic ciekawego, Rzymianie trzeźwieli po wielodniowej imprezie z okazji zimowego przesilenia i Niezwyciężonego Słońca, a potem rozliczali swoje sprawy materialne i zawierali nowe umowy. 
-“Obywatele, Rzymianie! Słońce znowu rozpoczęło swój bieg po nieboskłonie, nic nam nie zagraża, świat trwa nadal.. Możemy planować nowy rok.”- 
           I my też zaplanowaliśmy - Indie i wielką przygodę.       
          A potem był całkiem niezaplanowany wypadek.
          Ktoś lub coś miało całkiem inne zamiary i zaczęło je realizować w naszym imieniu, wcale się z nami nie konsultując.
          Po wypadku zupełnie zmieniły się nam proporcje. Przecież mogłam się zabić na amen, mogłam wylądować na wózku inwalidzkim, albo całkiem zamienić się w roślinkę. Wszystkie te opcje były możliwe, nawet bardziej niż możliwe. A jednak pozbierałam się, nic strasznego mi się nie stało, ale ostrzeżenie było jasne i nie było tu przypadku. Życie jest piękne, życie jest kruche, korzystaj z życia, ciesz się nim, nie zapominaj, że jest krótkie. Nie zapominaj, że nie  należy do ciebie, że jest wypożyczone.
          Nic ode mnie nie zależy, ode mnie, która wierzyłam, że mogę wszystko, że świat do mnie należy i zawsze zdobędę to, co sobie zamarzyłam. 
          Smutek, nostalgia, zniechęcenie. Wszystkie założenia, na których opierało się moje życie okazały się niewiele warte. Co tu mówić, nic nie warte.
          Mój Ukochany usiłował poprawić mi humor, ale jego też to tąpnęło, nawet bardziej, niż okazywał.

                                                                                                                                >Zdjęcie z internetu<

Część 2.
            Następnego dnia zadecydowaliśmy, że musimy przełożyć wyjazd. Cztery dni po wstrząsie mózgu wylot samolotem, wzrost ciśnienia z tym związany, lądowanie w Londynie i znowu start, a potem wielogodzinny lot do Bangalore wydawały nam się zbyt ryzykowne. 
           Tym bardziej, że po początkowej euforii zaczęłam być zniechęcona, skupiona w sobie, wręcz w depresji. Nic mnie nie bolało, nic mi się nie chciało. Leżałam cały dzień w łóżku, przestałam mówić o wyjeździe. Mój Ukochany zadzwonił do Biura, które nam rezerwowało lot z prośbą o przełożenie terminu o dwa do trzech tygodni. Właścicielka Biura, pani Irena najpierw zmartwiła się, życzyła powrotu do zdrowia, a potem powiedziała, że wszystko załatwi jak najlepiej. Uprzedziła tylko, że koszty zmiany terminu mogą wynieść nawet jedną czwartą ceny biletu. Trudno.
           Mój Ukochany dbał o jedzenie i palił w kominku, ja leżałam, nawet jeść mi się nie chciało. Gapiłam się na pola za oknem pokryte śniegiem, na białe pnie brzóz i właściwie niewiele widziałam. Coś się skończyło, coś umarło. Chwilami myślałam, że jestem ciężko chora.                    Ukochany nie pozwalał mi wstawać przez  pierwsze dwa dni, potem snułam się po naszym domku, siadywałam smętnie przed kominkiem i patrzyłam na ogień widoczny za szybą.  
          Przyszło ocieplenie, z sopli kapały lodowe krople, śnieg prawie zeszedł i zdecydowałam się wyjść na spacer. Szłam bardzo powoli, chodzenie sprawiało mi trudność. Czy to z powodu wypadku, czy tylko rozmiękłej ziemi, chwiałam się i potykałam. Kręciło mi się w głowie. 
          Patrząc beznamiętnie na las zasypany mokrym śniegiem, z płatami widocznej, zeschniętej trawy, na bezlistne drzewa i krzewy zastanawiałam się, nie artykułując myśli i nie identyfikując się z nimi, jakbym nie ja myślała lecz coś myślało za mnie, że po co to wszystko, skoro wszystko to zostawiam, nie zależy mi na niczym, nie potrzebuję tego więcej. 
          Jakbym miała tu nigdy nie wrócić i na tę myśl nie czuła najmniejszego poruszenia. Jakbym umarła.     
          Pani Irena zadzwoniła następnego dnia. Oddała nasze bilety, pewnie ktoś się  ucieszy kupując Last Minut, a może po prostu fotele będą puste i linie lotnicze poniosą stratę. My też poniesiemy stratę. Trudno. 
          Po dwóch dniach zadzwoniła ponownie. Ma świetną wiadomość, ale nie wie, czy 12 stycznia nie będzie za wcześnie. Jeżeli zdecydujemy się, bilety będą w tej samej cenie. 
Decydujemy się w jednej sekundzie. Mój Ukochany nie wie, nie pamięta, że 13 stycznia są jego urodziny, że właśnie w tym dniu wylądujemy w Bangalore i rozpoczniemy coś, co uważamy za przygodę życia. Nie mówię mu o tym.    
         Dzwonimy do Krystyny, żeby powiadomić ją o terminie lotu.
         I tu muszę opisać rolę, jaką Krystyna odgrywa w całej tej historii. 
        Gdzieś w końcu listopada, gdy pomysł wyjazdu do Indii zaczął przybierać wyraźniejsze kształty, mój Ukochany w zdawkowej rozmowie z niezbyt znaną sobie osobą powiedział, że chciałby spotkać się z kimś, kto był niedawno w Indiach. To był strzał w dziesiątkę. Pierwsza zagadnięta osoba i już ważne informacje. W odległości 8 kilometrów od naszego domu mieszka Krystyna, która właśnie przyjechała z Indii, a może to jej matka tam była, rozmówczyni  nie była pewna. Była tam bardzo długo, chyba trzy lata. Jak nawiązać z nią kontakt? To bardzo proste! Jest właścicielką pensjonatu. Miejscowość jest mała, pensjonat łatwo znaleźć. 
         Gdy tylko mój Ukochany przekazał mi tę wiadomość, natychmiast wykonałam telefon do Biura Numerów i już po chwili rozmawiałam z kobietą o entuzjastycznym głosie:
-“Tak, tak, zapraszam, najlepiej zaraz. Czekam!”-     
         Czy można wątpić, że dziesięć minut później byliśmy w drodze? Nie żaden papierowy przewodnik, z którego i tak niewiele nie można się zorientować, a kupiliśmy już trzy, tylko żywy, prawdziwy człowiek, który tam był! Kopalnia wiadomości z pierwszej ręki. 
         Przyjeżdżamy, pensjonat pełen ludzi, w jadalni trwa powitanie gospodyni po przyjeździe z Indii. Jedzenia i picia pełne stoły, gospodyni zaprasza, na razie nie ma czasu, może za chwilę.
         Opowiada właśnie o Indiach, a właściwie głównie o Sai Babie. Jak się zorientowaliśmy, jest jego wyznawczynią. Przez przeszło trzy lata była tylko w Puttaparthi, miasteczku, w którym Sai Baba ma aśram. Krystyna na stałe wynajęła tam mieszkanie. 
         O Sai Babie mało co wiemy, niewielki facecik z afro czupryną, w ogóle nie wyglądający na Hindusa. Zawsze w pomarańczowej szacie. Zresztą ogromne zdjęcie wisi na ścianie, trudno byłoby pomylić osoby. Podobno Bóg wcielony, współczesny Chrystus. Krystyna opowiada jakiej niezwykłej przemiany tam doznała. O Sai Babie mówi Swami. Nie wiemy, co to znaczy.  
         Pojechała do Puttaparthi po śmierci męża, który bardzo młodo umarł na raka. Sama była chora na astmę i cukrzycę. Ważyła też dużo za dużo. Znalazła tam spokój, pogodziła się ze stratą, czuła się dobrze i bezpiecznie. I nagle rozchorowała się bardzo poważnie. Dostała najpierw jednego, potem kilku wrzodów, a wkrótce z całego ciała zaczęła wydostawać się ropa. Każdy normalny człowiek, jak sądzę, wróciłby do domu w takiej sytuacji. Lekarze, opieka rodziny, własny kąt. Ale nie ona. Mówi, że  w najgorszych momentach mówiła w sercu do Swamiego:
 -”To jest Twoje ciało, ono należy do Ciebie, bo Ty go stworzyłeś i masz prawo zrobić z nim, co chcesz. Jeżeli zdecydujesz, że mam umrzeć, zgodzę się z tym, jeżeli chcesz, żebym żyła, uzdrowisz mnie.”- 
         Ropa wylewała się bez przerwy, w klinice Swamiego robiono następne i następne nacięcia, by otworzyć i oczyścić ropiejące rany. Leczono ją za darmo, bo klinika Sai Baby jest bezpłatna dla każdego. Gdy wróciła już swojego do mieszkania, co dzień przychodził lekarz, by zmieniać jej opatrunki. W końcu, nie wiem, ile to trwało, rany zabliźniły się. Pozostały paskudne wąwozy blizn, podobno na całym ciele, ale nam pokazała tylko plecy. Makabra. Razem z wrzodami zniknęła w cudowny sposób astma i cukrzyca. Ciało, chociaż w bliznach, nabrało formy. 
          Teraz wygląda jak ekstra laska w dżinsach lub w sari. Bo po opowieści o chorobie i cudownym wyleczeniu, pokazywał nam jak się upina sari. A ma ich kilkadziesiąt, niektóre przepiękne. Kobieta w sari jest naprawdę elegancka, pełna wdzięku, niezwykle kobieca. 
          Kilka pań od razu zaczęło paradować w sari i nawet panowie się rozochocili, porozbierali i owinęli  hinduskimi  prześcieradłami męskimi, jak to określiłam, choć niektórzy, starsi i brzuchaci, nie wyglądali szczególnie, że tak delikatnie to skomentuję. Zaczęli robić sobie zdjęcia pod portretem Sai Baby. 
          Zjedliśmy jakieś hinduskie sałatki, potem gorące dania, wypiliśmy po kieliszku wina, co już podobno nie jest hinduskim obyczajem, bo oni nie piją alkoholu i w większości są wegetarianami. Było bardzo przyjemnie, chociaż Krystyna została słownie zaatakowana przez jakiegoś starszego pana za to, że o Sai Babie powiedziała “Bóg”. 
- “O jakim Bogu pani mówi? Jest tylko jeden Bóg, Jezus Chrystus” - zaperzył się pan.
-”Dobrze pan mówi. Jest tylko jeden Bóg i o Nim mówię” - odparowała Krystyna, ale pan wyszedł oburzony, wyciągając swoją towarzyszkę, która jeszcze chciała zostać.   
           Tak więc impreza trwała, gdy podeszła do nas córka Krystyny. 
- ”Jedziecie do Puttaparthi, skontaktowałam się mailowo z facetem imieniem Ramesh, który wyjedzie po was autem na lotnisko w Bangalore, a mieszkać będziecie w naszym mieszkaniu. Tutaj macie telefon do pani Ireny, ona wam znajdzie tanie bilety lotnicze, a tutaj jest telefon do ambasady Indii w Warszawie, dowiedzcie się o wizy. ”-
          Oniemieliśmy po prostu. Wszystko było załatwione, zanim zjedliśmy deser.
Wyszliśmy oszołomieni. Na ogół rzadko zapominamy języka w gębie, ale to był właśnie ten przypadek. 
          Spotkać Boga wcielonego w ludzkie ciało. Prawdziwego Boga. Nie mieściło nam się w głowie. Chociaż to przecież było to zdarzenie, które już zaistniało dwa tysiące lat temu. Opisane ze szczegółami przez wiernych uczniów, ale może niekoniecznie całkiem wiernie. Być tam, na zapomnianych, zapylonych drogach Palestyny, dwadzieścia wieków temu i w sercu rozstrzygać, czy ten facet, nauczyciel, rabbi, guru, jest wcielonym Bogiem. 
Co czuję, co mówi mój umysł, a przede wszystkim serce. Co mówi moje serce? Jestem Żydem, należę do wybranego narodu, od tysiącleci, od setek pokoleń trwa moje przymierze z Bogiem, determinuje całe moje życie, całe życie mojej rodziny, mojego narodu. I nagle spotykam jakiegoś gościa, nauczyciela, rabbiego i on mówi:
 -”Porzuć wszystko. Idź za mną, bo ja przynoszę Dobrą Nowinę”-.
Muszę zerwać z dotychczasowym życiem, rodzina się mnie wyrzeka, społeczność mnie wytyka, odszczepieniec jeden. Sprzeciwił się Bogu, swemu narodowi, tak niezwykłemu i tak ciężko doświadczonemu, bo wybranemu przez Boga, swojej tradycji, przodkom, Przymierzu. Co czuję, jak muszę wierzyć, jak muszę ufać, by znieść to wszystko.  
            Tak, to była ta przygoda, którą chcieliśmy przeżyć. Co powie nasze serce, co poczujemy patrząc na Swamiego, co poczujemy w jego obecności? 
           Ja i mój Ukochany jesteśmy chrześcijanami, katolikami, no może tylko teoretycznie, bo nie praktykujemy i od kilkudziesięciu lat staramy się zapomnieć o tym, że nasi rodzice bez naszej zgody zadecydowali o naszej przynależności do tej religii. Że w naszej energetycznej powłoce umieszczono bez naszej świadomej akceptacji znaki, krzyże, którymi jakiś ksiądz przekreślił nasze czoło, usta i serce. Tak, jakby przekreślił naszą zdolność myślenia, mówienia i czucia, jakby nas naznaczył, że mamy myśleć, mówić i czuć tak, jak nakazuje nie Chrystus, lecz Kościół. Jakbyśmy mieli przestać być wolnymi ludźmi. Jakbyśmy stali się niewolnikami Kościoła. 
          Sami z głupoty zrobiliśmy to samo naszym nieświadomym dzieciom. Na szczęście niektóre wnuki, to znaczy dzieci mojej córki, nie zostały poddane indoktrynacji, matka i ojciec, zresztą muzułmanin, pozostawili im w tej sprawie wolny wybór, co bardzo szanuję. Wnuczka w szkole chodziła na etykę, wnuk wybrał lekcje religii chrześcijańskiej, oboje jednak odłożyli decyzję o chrzcie do czasu, gdy będą dorośli.
           Mój Ukochany i ja wiele lat temu wypisaliśmy się z rejestrów kościoła katolickiego. Mieszkaliśmy na Zachodzie, za granicami naszej katolickiej enklawy, a tam można to było zrobić bez większego problemu. Problemem pozostały znaki nałożone na chrzcie, które są, jak twierdzą fachowcy od tych spraw, niezniszczalne energetycznie, podobnie jak święcenia kapłańskie. 
             Mój Ukochany nie miał święceń, choć był przez kilka lat w klasztorze i w seminarium duchownym, gdy był młodym chłopakiem. Odszedł, a właściwie został wyrzucony stamtąd za nieposłuszeństwo wystarczająco wcześnie, by nie musieć podejmować takiej decyzji, ale wciąż czuł w sercu i w ciele, że jest kapłanem, chociaż nie wiedział, jakiej religii. Właśnie to niezwykle silne przeświadczenie kazało mu w tak młodym wieku iść za klasztorną furtę, a gdy okazało się, że ten wybór jest dla niego niewłaściwy, próbować także w seminarium. Obie próby okazały się chybione, ale zostawiły frustrację właściwie na całe życie. Czuł, że nie znalazł miejsca, które było mu przeznaczone. Że sprzeniewierzył się swojemu posłannictwu. 
             Skończył studia pedagogiki resocjalizacyjnej i oddał się wychowaniu młodzieży odrzuconej przez społeczeństwo i odrzucającej normy tego społeczeństwa. To także nie była właściwa droga i po kilku latach ją pozostawił. Czuł, że się wypalił, że nic już nie może z siebie dać, zresztą system, w którym wówczas żyliśmy, nie pozostawiał zbyt szerokiego marginesu dla myślących inaczej, dla idealistów.

Część 1.
            Obudziłam się z gwałtownym drgnieniem. Oszołomiona chwilę leżałam z zamkniętymi oczami i nagle zdałam sobie sprawę, że jestem w obcym miejscu. Nie wiem, gdzie jestem, ale na pewno nie w domu. Skąd się tu wzięłam….
            Co mnie tak gwałtownie obudziło… 
- “Gdzie ja jestem, gdzie jestem, gdzie jestem !!!
-Nic nie pamiętam, nie pamiętam, nie pamiętam….. “-
            Te słowa plątały mi się w głowie przez kilka długich chwil, gdy nagle sobie uświadomiłam, że ze snu obudził mnie twardy stukot drewniaków na betonie. Słyszałam teraz, że osoba w drewniakach przeszła kilka razy zdecydowanym krokiem tam i z powrotem gdzieś za ścianą, może po korytarzu. Na pewno był to krok pewnej siebie kobiety. Rozpoznałam ten dźwięk i pierwsze, o czym pomyślałam, to więzienie. Kobiece więzienie. Głowę miałam przykrytą cienkim kocem w białej, przetartej i dziurawej poszwie, co zauważyłam w słabym elektrycznym oświetleniu. Na pewno nie leżałam w moim łóżku, na moim materacu i nie byłam przykryta moją puchową kołderką. 
           I w tym momencie usłyszałam głośną komendę wydaną ostrym kobiecym głosem:
- “Dupę podnieść! Mówię, podnieść dupę! Ile razy mam powtarzać: niech pan podniesie dupę!"- 
          Już wiedziałam, że tu jest koedukacja, więc to nie może być kobiece więzienie, ani żadne inne, ale nadal nie wiedziałam, gdzie jestem i bałam się sprawdzić wystawiając głowę spod koca. 
          Sprawa rozwiązała się sama, bo stukot przybliżył się, kobieta w drewniakach podeszła do mojego łóżka i ściągnęła koc
- “Mierzenie temperatury” - powiedziała
          Byłam w szpitalu.
          Przyłożyła mi do skroni elektroniczny przyrząd i zapisała coś na karcie w nogach łóżka.
Byłam w szpitalu. Rozejrzałam się ostrożnie. Sala z czterema łóżkami, po jednej stronie babcia w wieku o wiele bardziej zaawansowanym, niż moja mama, gdy opuściła nas jako 81-latka, czyli na oko stuletnia. Leżała i coś mamrotała. 
          Po przeciwnej stronie koło okna ja, młoda, niespełna 66, z głupią miną, bo jak można nie pamiętać, jakim cudem znalazło się w szpitalu. Przez okno już zdążyłam rozpoznać krajobraz, ledwo widoczny w słabym świetle poranka, ale na pewno były to pokryte śniegiem wzgórza wokół miasteczka, w pobliżu którego od czterech lat mieszkałam. A szpital na pewno był szpitalem miejskim, bo innego tu po prostu nie było. Nie tłumaczyło to jednak kwestii, skąd się tu wzięłam. Jeżeli jest 6,15 rano, co pokazuje zegar na ścianie, to jestem tu co najmniej od wczoraj. 
          Przez głowę przeleciała mi przerażająca myśl, że w śpiączce leżę tu od wieków. 
          Nagle drzwi się otworzyły, wszedł ubrany na bladoniebiesko pan doktor w asyście kilku osób. Podszedł do staruszki i chwilę coś mówił, a jedna z pielęgniarek zapisywała. Potem podszedł do mnie.
-“Czy pani choruje na serce, czy miała pani zawał lub wylew, czy choruje pani na cukrzycę?”-  zapytał spoglądając w kartę. Po czym odwrócił się zanim zdołałam zabrać myśli i z całą asystą wyszedł z sali.
          Tak więc to się przynajmniej wyjaśniło, że mnie nie zna, czyli nie leżę tu od dawna, tylko od wczoraj. I najwyraźniej nie ma zamiaru mnie poznać, czyli nie jestem ciekawym przypadkiem. 
          Zerknęłam na żelazny stoliczek stojący od strony okna i z radością zobaczyłam komórkę. Bez żadnego trudu przypomniałam sobie, że mam wybrać “Ja”, żeby zadzwonić do mojego Ukochanego. Odebrał zaraz, jakby czekał na telefon o 6.30, i jak mi się zdawało, z nijakim zdumieniem zareagował na pytanie, jakim cudem znalazłam się w szpitalu. Odpowiedział, że będzie za dziesięć minut.
          Przez ten czas przyniesiono śniadanie. Dużo mleka, czyli same niejadalne rzeczy, więc zadzwoniłam do mojego Ukochanego jeszcze raz, relacjonując sytuację.
Powiedział, że wszystko załatwi. 
          Przyszedł i ja nie musiałam go sobie przypominać. Miał ten sam cudowny uśmiech, szpakowate włosy i brodę, te same niesamowicie niebieskie oczy, które rozpoznałam, gdy ujrzałam go po raz pierwszy. No, może przez lata straciły trochę swój niezapominajkowy kolor, ale na pewno były to jego niebiesko - szare oczy, które teraz wpatrywały się we mnie z miłością i troską.
-“Nie pamiętasz, że miałaś wczoraj wieczorem wypadek, że przewróciłaś się na oblodzonym chodniku i uderzyłaś głową?” - 
-“Nie”- 
         Opowiedziałeś mi, że gdy z miasteczka wracaliśmy po południu do naszego małego domku, nagle poprosiłam, byśmy jeszcze pojechali do naszego dawnego domu po dymiony z winem, które zostały w altanie. Jest zima, nie wiadomo, jak wino zniesie takie temperatury.     Przyznałeś mi rację i skręciłeś z trasy. Dymiony na szczęście jeszcze tam stały, choć dom sprzedaliśmy późną jesienią. Były w koszykach, co ułatwiło przeniesienie ich do naszego busa. I nagle powiedziałam: - “Muszę jeszcze pójść na ganek” - Przypomniałeś sobie, że została tam oliwka w doniczce, którą przywieźliśmy kiedyś z Włoch. 
-”Ona na pewno już zmarzła!”- zawołałeś za mną, ale ja nie odwróciłam się. 
          Poszedłeś więc za dom i tam znalazłeś mnie leżącą na plecach na zaśnieżonym chodniku. Pod spodem był lód, na którym się pośliznęłam. Uderzyłam głową w beton. Chciałeś mnie podnieść, ale nie mogłam się pozbierać, usiadłam w końcu niezdarnie i zapytałam, co się stało. Gdy odpowiedziałeś, zdziwiłam się i znowu zapytałam, co się stało. Myślałeś, że żartuję sobie. Ale ja powiedziałam, że mi słabo, że źle się czuję, że chcę jechać do domu. Tak, mogę wstać. 
          Więc mi pomogłeś i pod rękę doprowadziłeś do auta. Gdy tylko ruszyłeś, zaczęłam cię prosić, by jechać do szpitala. W Izbie przyjęć dyżurne posadziły mnie na wózku i wezwały lekarza. Zanim przyszedł, pielęgniarka zbadała mi ciśnienie, było katastrofalnie wysokie, na granicy wylewu. Przyjechał też twój kuzyn, który pracuje w tym szpitalu. Wyjął igłę do zastrzyków i przekuł mi wszystkie opuszki w palcach, wyciskając z każdego kroplę krwi. Ciśnienie trochę opadło. 
           Lekarz mnie zbadał i postanowił mnie zatrzymać w szpitalu z podejrzeniem wstrząsu mózgu. Pielęgniarka zaczęła zapisywać moje dane. Mój nastrój zmienił się diametralnie, zaczęłam wszystkim opowiadać dowcipy i sama z nich się śmiałam najgłośniej. Potem zaczęłam powtarzać -” Co się stało? Miałam wypadek? Niemożliwe. Co się stało? Miałam wypadek? Gdzie?”-
           Starałeś się odpowiadać na moje pytania, a ja wciąż powtarzałam: - “Koło naszego dawnego domu? To my tam nie mieszkamy? A gdzie mieszkamy? Mamy nowy dom? Kupiliśmy nowy dom? A stary dom? Co się z nim stało? Sprzedaliśmy? To gdzie teraz mieszkamy? Zbudowaliśmy dom? Ale super! A co zrobiliśmy ze starym domem? Sprzedaliśmy? No to świetnie! Ale gdzie teraz będziemy mieszkać?” - I tak w kółko. Byłam bardzo podekscytowana. 
           Powiedziałeś, że z początku myślałeś, że się z tobą droczę, aż nagle spostrzegłeś, że mówię to wszystko całkiem serio i przeraziłeś się. Lekarz cię uspokajał, że tak jest przy wstrząsie mózgu. Przeraziłeś się jeszcze bardziej i chciałeś zostać na noc w szpitalu, żeby być ze mną. Ale to nie Zachód i tu takie numery nie przejdą. Jeżeli nie wyjdziesz, to cię policja wyprowadzi. Musiałeś ustąpić, tym bardziej, że już zabierali mnie na salę. Twój kuzyn uspokajał cię, że poprosił pielęgniarkę, żeby miała na mnie oko przez noc i zabrał cię do siebie, żebyś miał blisko do szpitala następnego dnia.       
          Nie mogłam uwierzyć w tę całą opowieść. Nic nie pamiętałam. Ostatnią sceną było skręcenie z drogi do domu. Potem nic. Pustka. Nie pamiętałam o butlach z winem ani o wypadku. Nie pamiętałam szpitala, izby przyjęć ani lekarza. Czysta karta. 
          Po śniadaniu poszedłeś do lekarza, żeby zapytać, co dalej. Dopiero po badaniu tomografem będzie mógł odpowiedzieć, czy to wstrząs, wylew, pęknięcie czaszki, czy coś innego. Fajne perspektywy. 
         Pojechałeś do domu obiecując wrócić jak najszybciej, a ja położyłam się znowu i gapiłam na sufit, myśląc o całej sprawie. Czułam się dobrze, tylko trochę słaba, ale nie mogłam przejść do porządku dziennego nad tym, że można wyciąć z pamięci kilkanaście godzin i już. 
        Po jakimś czasie przyszła pielęgniarka, by powiedzieć, że mam się udać na badanie tomografem komputerowym. Jako osoba z podejrzeniem pęknięcia czaszki i wylewu krwi do mózgu, miałam specjalne względy w szpitalu. Specjalne względy polegały na tym, że przyszedł po mnie pielęgniarz, by towarzyszyć mi do tomografu. Miałam się ubrać w kurtkę, bo było to poza szpitalem. 
         Przyzwyczajona do troski, jaką na Zachodzie otacza się pacjentów, byłam zaskoczona, że nie czekają na mnie nosze na kółkach, ani wózek inwalidzki. Pielęgniarz zaprowadził mnie do windy i nie wziął nawet pod rękę. Przed bocznym wejściem do szpitala stała karetka pogotowia, pielęgniarz nie pomógł mi wsiąść, chociaż trzeba było wejść na dwa dość wysokie stopnie. Sam wsiadł do szoferki i okazało się, że jest teraz kierowcą. Przewiózł mnie około 50 metrów i musiałam wysiąść. Byłam na miejscu, pod drzwiami jakiegoś innego budynku. Teraz tylko trzeba było bez niczyjej pomocy pokonać mokry i śliski chodnik, na którym ewentualnie mogłam powtórzyć wyczyn z akrobatycznym lądowaniem na głowie, ciężkie drzwi, których nikt mi nie przytrzymał i byłam w recepcji. Wypełniłam jakiś formularz i usiadłam na foteliku, by czekać na wezwanie. Wyczytano moje nazwisko po pół godzinie. Leżąc na wsuwanym do tomografu wózku dostałam koszmarnego ataku kaszlu, co zniecierpliwiło obsługującą panią. Jak wyszły zdjęcia w tej sytuacji, nie wiem. 
          Procedura z powrotem do szpitala powtórzyła się i z mocnym postanowieniem ucieczki z niego najszybciej jak to będzie możliwe, położyłam się do łóżka. Przyszła pielęgniarka i podłączyła mnie do kroplówki, w ogóle nie informując mnie, co właśnie wtacza mi w żyły. 
           Leżałam obserwując na wpół oberwaną roletę w oknie i nieczynny telewizor, aż przyszedł mój Ukochany. Był już u lekarza i dowiedział się, że na opis zdjęć z tomografu trzeba poczekać do popołudnia. Ze mną nikt się więcej nie skontaktował. 
          Salowa przyniosła posiłek i zjedliśmy po połowie, bo mój Ukochany nie miał czasu zadbać o swoje jedzenie, a ja i tak nie miałam apetytu. Siedzieliśmy oparci o siebie i było cudownie. Chwilami nic nie mówiliśmy, a chwilami miałam atak euforii i gadulstwa, i chciałam by jeszcze raz opowiadał mi o wypadku. 
          Mój Ukochany wykazywał się teraz iście anielską cierpliwością, przekazywał mi wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, ale nadal pamiętałam tylko moment, gdy skręciliśmy z głównej drogi, by jechać do naszego dawnego domu. Kilkanaście godzin miałam wycięte z pamięci. Chyba na amen. 
          Potem mój Ukochany poszedł jeszcze raz do lekarza, wrócił i powiedział, że wszystko jest dobrze, małe krwawienie, które samo się wchłonie i nieznaczne pęknięcie kości czaszki, też niegroźne. Widocznie kaptur mojej kurtki ze sztucznego baranka i zwinięte z tyłu głowy włosy zamortyzowały uderzenie. 
         Tylko na to czekałam. Z szafki wyciągnęłam swoje ubranie i podtrzymywana przez mojego Ukochanego ubrałam się z prędkością światła. 
          Może to nie było przepisowe, ale opuściłam szpital nikomu nic nie mówiąc. Po prostu zwiałam. Na szczęście droga do domu nie była bardzo zasypana śniegiem i dotarliśmy tam szybciutko. 
          Położyłam się w moim słodkim łóżeczku, nareszcie bezpieczna i zadowolona. Ukochany zapalił ogień w kominku i położył się obok mnie. Usnęliśmy natychmiast, sprawę wyjazdu do Indii odkładając na następny dzień. 
          Był wieczór 3 stycznia. Bilety mieliśmy na 6-tego wcześnie rano. Trzeba było jeszcze spakować się i dojechać 250 km do lotniska.